توسط :
به گزارش ورزش سه، یکی از پدیده‌هایی که در فوتبال ایران بارها با آن مواجه شده‌ایم، استفاده از اعضای خانواده-بخوانید برادران- در کادر فنی تیم‌هاست؛ اتفاقی که در سطوح حرفه‌ای و بین‌المللی چندان رایج نیست. این موضوع همواره محل پرسش و تردید بوده: آیا این انتخاب‌ها بر پایه شایستگی و دانش فنی صورت می‌گیرد یا بیشتر محصول اعتماد شخصی و روابط خانوادگی است؟
از علی دایی و برادرش محمد روی نیمکت پرسپولیس و سایپا تا همکاری برانکو ایوانکوویچ با برادرش زلاتکو، فوتبال ایران خاطرات پرشماری از این جنس داشته است. حالا در فصل بیست‌وپنجم، دو اسطوره‌ی اصفهانی یعنی محرم نویدکیا و قاسم حدادی‌فر نیز مسیر مشابهی را در پیش گرفته‌اند. رسول نویدکیا و محمدرضا حدادی‌فر به‌ترتیب در کادر فنی سپاهان و ذوب‌آهن حضور دارند.
در نگاه اول، چنین انتخاب‌هایی می‌تواند مزایایی داشته باشد؛ از جمله هماهنگی، اعتماد کامل، و کاهش اصطکاک‌های رایج در جلسات فنی. با این حال، پرسش اساسی پابرجاست: آیا حضور این افراد ناشی از توان فنی‌شان است یا صرفاً رابطه‌ی خونی آن‌ها را به نیمکت رسانده؟
در فوتبال حرفه‌ای، حضور در کادر فنی نیازمند رزومه، دانش به‌روز، تجربه مربیگری و قدرت تحلیل فنی است. در غیاب این مولفه‌ها، چنین انتصاب‌هایی می‌توانند هم اعتبار کادر را تضعیف کنند و هم منشأ حواشی درون‌تیمی باشند.
در نهایت، همه‌چیز به عملکرد گره خورده است. اگر این همکاری‌های خانوادگی به نتیجه، پیشرفت و توسعه‌ی تیم ختم شود، کمتر کسی درباره‌ی آن‌ها حرف خواهد زد. اما اگر پروژه شکست بخورد، نخستین سیبل انتقاد، همین روابط خانوادگی خواهد بود.
البته که رسول و محمدرضا دو چهره مقبول در میان هواداران تیمهای سپاهان و ذوب هستند و شاید این گام اولشان برای تبدیل شدن به یک سرمربی حتی برای رقابت با برادر در آینده.
