توسط :
مهدی ذاکریان، تحلیلگر مسائل بین الملل در گفتگو با «اطلاعات آنلاین» با اشاره به وضعیت کشور در آستانه اجرایی شدن مکانیزم ماشه اظهار داشت: ایران گزینه های اختیاری را برای حل و فصل مسائل پیش روی خود از دست داده و وارد فاز گزینه های اجباری شده است. به این معنی که گزینه هایی که در حال حاضر هستند، گزینه هایی اجباری برای ما قلمداد می شوند. گزینه های اجباری با شرایط مدنظر قدرت های بزرگ و نظمی که آنها معرفی می کنند، برای ایران و دیگران دیکته می شود. نمونه اش هم در بیانیه شانگهای ملموس است. در بیاینه شانگهای با اینکه ۲ تا از کشورهای عضو ۱+۵ یعنی چین و روسیه در برجام حضور داشتند، به جای اینکه اعلام کنند، برجام به وقت خودش کاملا باقی است و بنابراین ایران می تواند از مزایای آن توافق مهم استفاده کند، صرفا به مواردی غیرالزام آور اکتفا کردند که شامل «توسل به زور بر علیه اماکن غیرنظامی و تاسیسات صلح آمیز هسته ای مورد پذیرش نیست» می شود.
استاد حقوق و روابط بین‌الملل دانشگاه در ادامه گفت: اروپایی ها اعلام کردند، اگر اسرائیل یا آمریکا نقاط مشکوک به فعالیت غیرصلح آمیز هسته ای را هدف قرار دادند، اشکالی ندارد! در واقع قضیه را فقط به تقبیح هدف گرفتن اماکن غیرنظامی و هسته ای صلح آمیز تقلیل دادند. بنابراین به صورت کلی تجاوز نظامی علیه ایران را محکوم نکردند. این رویکرد نشان می دهد، چین و روسیه نظم خودشان را با آمریکا، بریتانیا و فرانسه تنظیم می کنند، نه با ایران! با این حال این ۲ کشور به ظاهر شریک ایران درباره بهره برداری از منافع خاورمیانه، چند و چون کار را از ایران می خواهند. یعنی روسیه و چین نوعی بهره برداری یک سویه از ایران می کنند.
او افزود: اروپا به ایران نمی گوید با ما مذاکره کنید. در واقع اروپایی ها خواستار مذاکره ایران و آمریکا هستند و در مکانیزم ماشه هم همین را طلب می کنند. مذاکره با آمریکا مذاکره برجامی است؟ ترامپ به چیزی جز غنی سازی صفر قانع می شود؟ در واقع اروپا از مکانیزم ماشه و برجام به نفع آمریکا و اسرائیل بهره می گیرد.
وی ادامه داد: نظام سیاسی در ایران هم با مشکل و کمبود مواجه است. بنابراین در شرایطی که دنیا عزمش را برای تهدید و تحدید جزم کرده است، حکمرانی باید به گونه ای باشد که در میان مردم مشروعیت داشته باشد و با شفافیت خودش را در قبال افکارعمومی پاسخگو بداند. اگر رابطه مردم با حاکمیت مطلوب و توام با اعتماد باشد، نظام سیاسی به هنگام مذاکره با بیگانگان دستِ بالا را خواهد داشت و به همان میزان قدرت چانه زنی قابل توجهی هم می تواند داشته باشد.
ذاکریان در پایان یادآور شد، نظام سیاسی اگر بتواند اعتماد مردم را جلب کند، بسیاری از مشکلات رفع خواهند شد و این بدون تغییرات جدی در سیاستگذاری رخ نخواهد داد.
