توسط :
روزنامه آرمان ملی در گفت و گویی با صباح زنگنه به بررسی تحولات دیپلماسی در کشور پرداخته که بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید:
هر کشوری منافع ملی خود را ارجح می‌داند و اولویت به منافع ملی خود می‌دهد. مهم این است که بقیه کشورها با محاسبه و ارزیابی درست وارد گفت‌وگو شوند. اعتماد به کشورها معنا ندارد. نباید به روسیه و چین و فرانسه و… سایر کشورها اعتماد کرد. این مورد باید به یک اصل در سیاست خارجه ایران تبدیل شود. در گذشته ایران با فرانسه وارد یک نوع مشارکت در مسأله هسته‌ای شد و مبالغی هم در این زمینه پرداخت کرده بود و درصدی از سهام شرکت فرانسوی توسط ایران خریداری شده بود اما فرانسه به آن مشارکت پایبند نماند و عملاً ایران را از آن مشارکت خارج کرد.
مکانیسم ماشه و تهدیداتی که در این زمینه صورت می‌گیرد با عوامل متعددی ارتباط دارد. دراین ارتباط بحث حقوقی مطرح است. از جمله اینکه زمانی که آمریکا از برجام خارج شده است و سایر کشورها نیز به تعهدات خود یا عمل نکرده‌اند آیا عضویت کشورهای اروپایی در برجام از منظر حقوقی پا برجاست؟ البته هیچ یک ازکشورهای اروپایی از برجام منصرف نشدند، اما مبنای عضویت انجام تعهدات است و عضویت بدون اجرای نفش معنی نمی‌دهد. زمانی که آنها به تعهدات خود عمل نکرده‌اند آیا هنوز هم در برجام موضوعیت دارد یا خیر؟ از سوی دیگر چین و روسیه که عضو برجام و شورای امنیت هستند در صورت اینکه اروپایی‌ها بخواهند مکانیسم ماشه را در دستورکار قرار دهند آیا دیدگاه این دو کشور نیز مطرح می‌شود؟ باید دید آنها مخالفت خواهند کرد یا نه.
نیت‌ها در چارچوب سیاست‌های اعلامی تجلی پیدا می‌کند و برای سنجش این نیت‌ها و صدق آنها با حضور آژانس و نظارت و بازرسی آن نهادها می‌توان به نتیجه رسید. این سازمان، اما تخلفاتی داشت و شخص مدیرکل تخلف کرد و رویه‌های معمول توسط سازمان و آژانس مراعات نشد. ایران اعلام کرد که حاضر است نسبت به رویه‌ها و عملکرد آژانس مذاکره کند و عوامل آژانس هم به ایران آمدند و مذاکره کردند بنابراین ایران نمی‌خوهد وارد مقوله‌ای شود که امتناع کامل از نظارت بین‌المللی را از خود به نمایش بگذارد. ایران درب‌های خود را بازگذاشته، به شرط تحقق اعمال مسئولیت‌پذیری آژانس؛ این نهاد زمانی که نتواند به مسئولیت‌ها و تعهدات خود عمل کند و صداقت از خود نشان دهد، جای سؤال باقی خواهد گذاشت. ایران معتقد است روش‌های قبلی موجب نشت اطلاعات از سوی آژانس به اسرائیل و آمریکا شده و اگر آژانس بخواهد مسئولانه عمل کند باید روش و رویه جدید و اطمینان بخشی تعریف کند و ایران نیز آن را بپذیرد.
ایران سابقه محدودیت در تولید اورانیوم غنی‌شده را دارد و با این سابقه آمادگی محدودیت تولید را دارد. در هر صورت بحث غنی‌سازی ابعاد متعددی دارد. یکی از این ابعاد ساخت تجهیرات، دیگری ذخیره‌سازی، دیگری توزیع و پخش، دیگری سرمایه‌گذاری، تحقیق و توسعه است. همه این ابعاد در تشکیل یک کنسرسیوم قابل مذاکره است. کنسرسیوم می‌تواند بسیاری از مسائل را حل کند چرا که چون تعدادی کشور عضو این کنسرسیوم هستند. در نتیجه در نظارت بر روند غنی‌سازی حق خواهند داشت و می‌توانند ناظر باشند و دیگر به نظارت آژانس اکتفا نخواهد شد.
