توسط :
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فرهیختگان، نیمه دوم مهر امسال، دانشگاه‌ها میزبان نودانشجویان خواهند شد. دانشجویانی که بر اساس رتبه‌شان این روزها مشغول انتخاب رشته هستند و هر کدام هم تلاش دارند تا بتوانند بهترین انتخاب را داشته باشند. از آنجایی که فارغ‌التحصیلی از برخی دانشگاه‌های مطرح دولتی به خاطر نام‌شان برای داوطلبان از اهمیت بالایی برخوردار است، بخشی از داوطلبانی که رتبه‌شان امکان حضور در دوره‌های روزانه دانشگاه‌های دولتی را به آن‌ها نمی‌دهد، ترجیح می‌دهند تا به جای رفتن به کلاس‌های درس دیگر زیرنظام‌های آموزش عالی با وجود همه امکانات و زیرساخت‌های علمی و فناوری که در اختیار دارند، در پردیس‌های خودگردان دانشگاه‌های دولتی تحصیل کنند.
با وجود اینکه تحصیل در این پردیس‌ها هم مانند دیگر زیرنظام‌های آموزشی، اتفاق عجیبی نیست؛ اما وقتی نگاهی به رقم‌های شهریه‌های این پردیس‌ها می‌اندازیم، می‌توان نتیجه گرفت که دانشگاه‌های دولتی، عملاً نان برندشان را می‌خورند. از سوی دیگر هم برای رفتن به صندلی دانشگاه‌های بزرگ و مطرح دولتی قدرت اقتصادی خانواده‌ها کماکان حرف اول را می‌زند؛ چراکه یا باید سرمایه‌گذاری قابل توجهی در مقطع دبیرستان انجام داد و یا آمادگی پرداخت شهریه پردیس‌های خودگردان را داشت. شاهد مثال آن بررسی مرکز پژوهش‌ها از وضعیت قبولی دهک‌های مختلف در کنکور ۱۴۰۲ است که نشان داد ۵۴ درصد قبولی‌های زیر رتبه ۳ هزار آن سال، جزء دهک‌های ۹ و ۱۰ بوده‌اند؛ به عبارت دقیق‌تر از بین هر دو دانشجوی پذیرفته‌شده با رتبه‌ای کمتر از ۳ هزار کشوری یکی از آن‌ها جزء دو دهک یاد شده، بود.
در روزهایی که افزایش ۴ برابری شهریه پردیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به یکی از خبرهای رسانه‌ها تبدیل شده، افزایش ۳۰ تا ۴۰ درصدی شهریه دیگر دانشگاه‌های دولتی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. البته به جز تفاوت در میزان افزایش، اعداد و ارقام شهریه‌های دانشگاه‌های دولتی تناسب چندانی با هم ندارند. در واقع تفاوت‌های فاحشی است که بین شهریه پردیس دانشگاه‌های مطرح کشور مانند صنعتی شریف، تهران، امیرکبیر امثال آن وجود دارد؛ چراکه هیئت امنای هر دانشگاه می‌تواند در این زمینه تصمیم‌گیری کند و به همین دلیل بعضاً تفاوت‌های معناداری بین ارقام شهریه‌ها وجود دارد.
