توسط :
فربد فدائی – روزنامه اطلاعات:
ای روزهای خوب که در راهید!
ای جاده‌های گمشده در مه!
ای روزهای سختِ ادامه!
از پشت لحظه‌ها به‌درآیید!
(قیصر امین‌پور)
***
روزهای دشواری را می‌گذرانیم. بیم و امید، خوف و رجاء و خواستن‌ها و منع‌ها درهم آمیخته است.
میهن عزیز ما با شرایط دشواری روبروست، آیا امانتی را که از دوران پیش از تاریخ این سرزمین به ما سپرده شده است، به خوبی حفظ خواهیم کرد؟ آیا جایگاه خود را در این سیاره کوچک آبی‌رنگ که به‌تدریج به سرخی متمایل می‌شود، محفوظ خواهیم داشت؟ ایران، جمع ۰۰۰/۶۴۸/۱ کیلومترمربع مساحت با بیش از ۸۸ میلیون نفر ساکنان آن نیست، ایران مفهومی فراتر از جمع این دو است. فرهنگ، تمدن، و تاریخمندی ویژه، ایران را از کشورهای دیگر متمایز می‌کند.
ایران امروز بدون اسلام، کوه دماوند، خلیج‌فارس، زاینده‌رود، کورش بزرگ، انوشیروان دادگر و سعدی و حافظ قابل تصور نیست و این جغرافیا و تاریخ و انسان ایرانی است که مفهومی به نام ایران را تشکیل می‌دهد.
اکنون آنچه بیش از همه ضروری است واقع‌بینی است. کوچکتر دیدن یا بزرگتر دیدن خویش و به عبارتی احساس حقارت و احساس بزرگ‌منشی (کهتری یا مهتری)، هر دو انسان را از پذیرش واقعیت‌ها مانع می‌شوند.
آنچه به آن نیاز داریم، واقع‌بینی است. ما با نوعی امتحان مواجهیم و امتحان، امری است دشوار و با واژه محنت به معنی سختی هم‌ریشه است و در عین حال امتحان به انسان برای جمعبندی دانسته‌های نظری و داشته‌های عملی و آگاهی از نقاط ضعف و قوت یاری می‌دهد و اگر کسی خود را نیازماید و از پیش محاسبه نکند، این روزگار است که از او امتحان خواهد گرفت:
چو گویی که وام خرد توختم
همه هرچه بایستم آموختم
یکی نغز بازی کند روزگار
که بنشاندت پیش آموزگار!
(فردوسی)
