توسط :
ایسنا نوشت: عیسی آل‌کثیر که در تابستان با استقلال قرارداد بسته بود، پس از فشارهای هواداران و بدون آنکه حتی یک دقیقه در ترکیب این تیم بازی کند، از جمع آبی‌ها جدا و راهی ملوان شد. نکته قابل توجه این جدایی، پرداخت میلیاردها تومان به این بازیکن بود تا تنها راضی به جدایی شود؛ رقمی که در شرایط فعلی اقتصادی باشگاه‌ها، عملاً نوعی حیف‌ومیل منابع مالی محسوب می‌شود.
این اتفاق نشان می‌دهد که روند جذب آل‌کثیر به دور از هرگونه برنامه‌ریزی و مطالعه دقیق صورت گرفته است. استقلال در شرایطی وارد این قرارداد شد که اساساً در جمع‌بندی فنی و مدیریت افکار عمومی هواداران ناتوان عمل کرد. نتیجه این بی‌تدبیری، قراردادی حدودا ۲۸ میلیاردی بود که به‌سرعت به بن‌بست رسید و تنها هزینه سنگینی روی دست باشگاه گذاشت.
مدیریت هیجانی؛ تکرار یک اشتباه
از سوی دیگر، این موضوع در حالی رخ داد که استقلال پیش‌تر نیز تجربه مشابهی در عرصه مدیریتی داشت. ماجرای توافق با فابیو کاریله پیش از انتخاب ساپینتو به عنوان سرمربی و خطر شکایت احتمالی این مربی برزیلی، نشان‌دهنده همان الگوی تکراری مدیریت هیجانی و کوتاه‌مدت است. حتی علی تاجرنیا، رئیس هیأت‌مدیره استقلال گفته بود که اگر لازم باشد برای پرداخت غرامت کاریله، آپارتمان و مطبش را خواهد فروخت؛ اظهاراتی که به‌خوبی عمق بحران مدیریتی را آشکار می‌کند.
مدیریت در فوتبال حرفه‌ای نیازمند ثبات، برنامه‌ریزی و آینده‌نگری است. استقلال در پرونده آل‌کثیر نشان داد که فاقد این مؤلفه‌هاست. چرا بازیکنی که از ابتدا با مخالفت شدید بخشی از هواداران روبه‌رو می شود، بدون در نظر گرفتن تبعات آن جذب شد؟
چرا قبل از توافق نهایی، مطالعات فنی و مشاوره‌های کارشناسی انجام نشد تا از چنین هزینه‌ای جلوگیری شود؟ و مهم‌تر اینکه، چرا در شرایطی که باشگاه‌ها با مشکلات مالی عدیده دست و پنجه نرم می‌کنند، میلیاردها تومان تنها برای راضی کردن یک بازیکن به جدایی خرج می‌شود؟
پرونده عیسی آل‌کثیر تنها یک مثال از مدیریت پرخطا و هیجانی در استقلال است؛ مدیریتی که میلیاردها تومان را خرج کرد، بدون آنکه تیم حتی یک دقیقه از بازیکن خریداری‌شده بهره‌مند شود. اگر این چرخه معیوب اصلاح نشود، استقلال همچنان شاهد تکرار هزینه‌های سنگین و بی‌ثمر خواهد بود؛ هزینه‌هایی که در نهایت از جیب هواداران و آینده باشگاه پرداخت می‌شود. بهتر است برای یک بار هم که شده هیات مدیره استقلال از جیب مبارک خود این خسارت وارد شده را حبران کند تا شاید درس عبرتی برای سایر اقدامات شود.
