توسط :
خبرآنلاین نوشت: از فعالیت شبانه‌روزی آقای عراقچی در این سال پُرماجرا که همه‌چیز به نوعی به سیاست خارجی وصل بود، تشکر باید کرد. شاید یکی از سخت‌ترین روزگاران وزارت خارجه در تاریخ دیپلماسی بود و هست. خسته نباشید.
اما:
۱- شجاعت وزارت و وزیر خارجه در این شرایط نیاز ملی است. معنای شجاعت برای وزیر خارجه این است که تا می‌تواند با پشتوانه اطلاعات و تحلیل‌های جدی، تصمیم‌گیران را قانع کند که تصمیم خوب و به نفع مردم بگیرند؛ همان کاری که مدیران دوران امام برای پایان جنگ کردند.
۲- جمله‌ای از قول امام نقل می‌شود که حرف مرد لازم نیست یکی باشد. سیاست به تناسب نیازهای روزمره می‌تواند تغییر کند. به کشورهای جهان و اخیراً منطقه نگاه کنید؛ تغییرات زیادی در سیاست‌هایشان می‌دهند و این تغییرات نیاز روزمره آن‌ها را تأمین می‌کند. مبادا در دام این بیفتید که «حرف مرد یکی است» و این‌همه سال مخالفت با اینجا و آنجا کرده‌ایم، پس نباید حرفمان تغییر کند.
۳- ایدئولوژیک شدن آفت بزرگی برای سیاست خارجی است. پیوند دادن سیاست خارجی به عواطف و ایدئولوژی کار اشتباهی است. در سیاست خارجی تنها یک اصل مهم است: حفاظت از منافع ملی و مردم. افراطیون تندرو اصرار دارند سیاست خارجی را یک امر حیثیتی کنند که نتوانید برای کمک به مردم آن را تغییر دهید.
۴- زندگی سخت مردم، فشار اقتصادی و در نتیجه دین‌گریزی و بی‌ایمانی گسترده به سیاست خارجی گره خورده است. اگر نتوانید به هر قیمت مشکلات کشور را با دنیا حل کنید، دنیا و آخرت مردم نابود می‌شود؛ خدای ناکرده «خسرالدنیا و الاخره»!
۵- همه‌چیز و همه‌کس بعد از جنگ در تعلیق هستند. این شرایط از جنگ هم سخت‌تر است. هر یک ساعت زودتر مشکل‌گشایی از این مردم انجام دهید، خدمت به مردم است و آن غرور ملی واقعی ایجاد می‌کند.
